Inleefreis Congo 25 mei – 1 juni 2019
Dit jaar kregen wij de kans om samen
met de Clemensactie een inleefreis naar Congo te maken. Onze lagere school College Essen is verbonden
met de paters redemptoristen.
Op zondag 26 mei – onze eerste dag in
Congo – namen we om 7.30 uur deel aan de eucharistieviering in Saint-Camille in
Kinshasa. De sfeer is zo anders dan een
viering bij ons. Het plaatselijke
kerkkoor bestaat enkel uit vrouwen, voor hen is elke zondag een echte hoogdag. De mis duurde 2,5 uur, maar was zo
ongelooflijk mooi. Bij momenten haalde
de decibelmeter wel 110 decibel.
Bij het bezoek aan de verschillende
scholen werden we getroffen door de staat van de klaslokalen. Sommige klassen hebben banken, vele kinderen
zitten gewoon op de grond. We werden
telkens verwelkomd met liedjes en versjes.
Wanneer ik in mijn klas een dag geen internet heb, kan ik mijn digitaal
bord niet gebruiken en denk ik dat ik
geen les kan geven. Hier hebben
leerkrachten zelfs geen kopieerapparaat.
Elk kind
beschikt over 1 balpen en een schriftje.
De leerkracht noteert alles op het bord.
Ze zouden erg blij zijn met boeken van bij ons. Een leerkracht verdient er gemiddeld €100 per
maand. Ouders betalen schoolgeld om hun
kinderen te laten studeren. Voor vele
gezinnen is dit al een serieuze hap uit het budget. Toch beseffen de mensen dat vorming een weg
is om aan de armoede te ontsnappen. De
Clemensactie wil mee mogelijk maken dat scholen verder kunnen uitbouwen, maar
wil ook het lesgeven mee opvolgen zodat er kwalitatief onderwijs aan de allerarmsten gegeven
wordt.
lagere school Mbanza, Matadi
We brachten
ook een bezoekje aan enkele naaiateliers.
De Clemensactie voorziet hier een opleiding om te leren lezen en rekenen
in combinatie met leren naaien. De jonge
vrouwen zijn vaak tienermoeders, ze krijgen ook lessen over landbouw en het
leven.
Naaiatelier in Luozi
Op woensdag trokken we naar het
platteland. De tocht naar Luozi was
vermoeiend door de slechte staat van de weg.
Je wordt voortdurend heen en weer geslingerd in de jeep. Onderweg zie je overvolle auto’s en hoog
opgestapelde vrachtwagens. Sensatie
alom…
Pater Hugo
Gotink verbleef 20 jaar in Luozi. Het
was nu 10 jaar geleden dat hij er nog geweest was. Wanneer we wachtten aan de veerpont om de
Congostroom over te steken, werd hij door verschillende mensen herkend. Een blij weerzien!
De sfeer op het platteland is veel
gemoedelijker. Hier mochten we zonder
begeleiding rond wandelen in het dorp.
Als blanke trek je duidelijk de aandacht. Vele kinderen zien voor de eerste keer een
blank persoon en willen je aanraken.
Luozi heeft een eigen
schrijnwerkerij.
Jammer genoeg is deze
niet meer in werking.
L
We bezochten ook het ziekenhuis in
Matadi en Luozi. De toestand in de
ziekenhuizen pakte me. Mensen liggen met
velen op een kamer. Erg fris ruikt het
er niet. Mensen kijken je met smekende
ogen aan. We maakten kennis met een mama
die bevallen was van een tweeling, maar niet weg kan uit het ziekenhuis omdat
de rekening niet betaald kan worden. Ook
hier is nog een lange weg te gaan, maar toch proberen ze met beperkte middelen
het goed te laten draaien.
Op vrijdag
keerden we terug naar Kinshasa voor een afsluitende vergadering met alle
directies en leerkrachten van de bezochte parochies. Wij stelden onze Vlaamse scholen voor en zij
kaartten hun noden nog eens aan. Het is de bedoeling dat de Congolese leerkrachten
op ons beroep kunnen doen in verband met materiaal en pedagogische vragen. Ik heb mogen ervaren dat ik ook heel wat van
hen kan leren. Ik denk nog vaak terug
aan deze intense week. Veel moeite moet
je niet doen om deze mensen in je hart te sluiten.
Congo en
Vlaanderen… een wereld van verschil, een prachtige levenservaring.
Guy en
Liesbeth
