De Lockdown blijft maar duren, we zitten in “ons kot”.
“Ons Kot”, of het nu een echt kot is als studentenkamer of een plek die we toch eens echt moeten opruimen, van het kleine werkmanshuisje waar we al altijd wonen of onze startwoning is. Het huis waar we al zolang van droomden, of waar onze thuis ook is, het heeft iets heel bijzonders en toch is er iets dat in “ons kot” dat we dit jaar missen.
We missen dat groene takje. Dat takje van palmzondag, dat er elk jaar sinds mensenheugenis, ook al is mensenheugenis niet langer dan ons eigen leven, elk jaar weer.
Een takje gezegend in de viering van Palmzondag. Een viering met een aparte liturgie, vaak druk bijgewoond, en we kregen iets om mee naar huis te nemen en dat het ganse jaar door bij ons bleef.
Een takje voor “ons kot”, voor het Kot achter in de tuin, de werkplek van vader, de stal, de akker, de moestuin, de auto, … . Elk kruisbeeld waar ook in huis, villa of paleis werd versierd met dat groene takje.
In 2020 is het niet gebeurd, het is nu al geschiedenis, het is nu al zo ongewoon.
Palmzondag een zondag die de goede week inluidt en die in onze traditie verbonden is met groene buxustakjes die doorheen het jaar in onze huizen opgehangen worden aan kruisbeelden of Christusbeelden, aan huisspreuken of op een heel eigen plekje om het huis te zegenen.
Dat groene takje dat verwijst naar de groene palmtakken waarmee Jezus werd ingehaald in Jeruzalem.
Het volk van Jezus dat leefde in hoop en vertrouwen. Een volk dat door de tekenen en de boodschap van een man eindelijk hun hoop in vervulling zien gaan.
God is zijn volk nabij door deze man.
Dit jaar beleefden we een bijzondere goede week, in mensenheugenis niet gekend, ook al hebben we in onze geschiedenis perioden gekend dat door ziekte of andere gebeurtenissen het niet zo makkelijk was om deel te nemen aan kerkdiensten of je geloof vrij te beleven.
We missen dat groene takje. We missen die zegen voor ons huis, onze auto, onze tuin of onze akkers. We missen het ritueel waar we zo aan gehecht zijn en zo vertrouwd mee zijn.
Dat takje dat verwijst naar de kracht van de mens die doorheen de duisternis van de winter uitziet naar de hoop die het groene takje geeft. De hoop van de boodschap die Jezus brengt en de kracht die deze boodschap aan mensen geeft.
Dit jaar leven we zonder palmtakje, is onze hoop, met groene twijgen, uit de schepping ons niet gegeven.
Toch blijven wij dat volk van God, die mensen die doorheen het verhaal van lijden van de Heer, ook onze eigen weg willen overdenken en overwegen.
Leven van vertrouwen dat de boodschap sterker is dan dat takje, dat ons geloof , sterker is , en rotsvast zal blijven.
Een crisis, een virus, de gezondheid van onze naaste en onze dierbaren, doen ons op een nieuwe manier kijken naar de dingen die we zo gewoon waren.
Mogen ons kruisbeeld dit jaar naakt blijven, zonder het groene takje van hoop, maar met het vertrouwen en de herinnering aan deze bijzondere tijd.
Dat de Heer zijn intrede doet in onze stad, in “ons Kot”, in ons zijn.
Goede moed in uw kot.
We blijven met ieder van u verbonden doorheen alles wat de kerk ons in deze tijd aanbiedt van digitale of audio-visuele middelen, en natuurlijk uw favoriete weekblad, om met elkaar in gebed en gedachte verbonden te blijven.
Want eens komt de dag van bevrijding.
Sterkte voor ieder van u.
Bernard De Preter, priester-equipe pastorale eenheid Onze-Lieve-Vrouw Essen Kalmthout.
