We leven in het jaar 2022, in het derde millennium. We zijn dit jaar begonnen met heel veel nieuwe voornemens en wensen. We willen dit jaar anders leven dan de laatste twee jaar. Door de besmettingen van Corona, Omikron en nog andere ziekten hebben we allemaal heel veel verloren en in het bijzonder onze familieleden en vrienden. We zijn er nog niet van af. Maar toch willen we gewoon verder leven met volle hoop voor een betere toekomst.
De
laatste twee decennia vinden er heel veel ontwikkelingen en een enorme groei
plaats op allerlei vlakken, zowel in onze samenleving als in ons persoonlijk
leven. Bijvoorbeeld: het ontwikkelingsproces op het gebied van technologie en
de digitale steun van het internet, de grote aandacht voor de medische zorg, de
balans tussen fysiologische en psychologische terreinen van een mens. Die
domeinen worden uitvoerig bekendgemaakt en de wereld staat altijd open voor
zulke vernieuwingen.
We
vinden ook een fantastische groei in alle aspecten van ons leven, behalve op
het gebied van ons spiritueel leven. ‘Groeien in ons geloof’ gaat echt
achteruit. Als we even teruggaan naar de jaren ‘80, ‘90 en 2000 schrikt het ons
af om een vergelijking te maken met de tijd waarin we nu leven. We zijn
allemaal erg teleurgesteld en bijna wanhopig voor de toekomst in de Kerk.
We
spreken daar heel veel over, in bijna alle vergaderingen en ontmoetingen. We
stellen ook nieuwe agenda’s op en we formuleren doelstellingen om een mooi
resultaat te halen door het gebruiken van die doelstellingen. We doen ons best
om ze nog bekend te maken via het parochieblad, websites, mails, op tv en
internet en langs mededelingen in de kerk, enz. Maar het resultaat is anders
dan wat we denken en doen. Het is totaal anders in de praktijk. Waarom toch?
Aan
de ene kant genieten we van het luxeleven. Doen we dat misschien te veel? Aan
de andere kant hebben we de hulp van God nodig. Vergeten we dat niet te vaak?
Soms durven we ook niet over ons geloof te spreken.
Hoe
gaan we dan onze verantwoordelijkheid uitoefenen die we beloofd en genomen
hebben toen we de sacramenten ontvingen? Hoe gaan we ons geloof bewaren,
versterken, doorgeven en beleven ondanks alle moeilijkheden die ons voor ogen
staan in deze moderne wereld? Waar zullen we dat geloof terugvinden?
Ik
herinner me de woorden uit de Bijbel: ‘Hemel en aarde zullen verdwijnen,
maar
de woorden van God zullen nooit verdwijnen.’ Matteüs 24:35. ‘De wereld met haar
begeerte gaat voorbij, maar wie Gods wil doet, blijft tot in eeuwigheid.’
1
Johannes 2:17. De mens denkt al te dikwijls dat hij alles kan regelen met zijn
eigen kracht en met de hulp van moderne media. Maar één ding zal nooit lukken
op die manier: het geloof.
Het
geloof kan niet louter online worden beleefd, maar heeft een reële aanwezigheid
nodig. Dat wil zeggen dat God onze handen en voeten nodig heeft en dat wij Zijn
hart nodig hebben. God is met ons. Hij leeft met ons mee. Hij verwacht van ons
dat we dichter bij Hem willen komen om een mooie liefdesrelatie met Hem op te
bouwen.
Wie
leert om in een echte relatie van liefde te staan tot God, tot de naaste en tot
de wereld, die doet Gods werk en Zijn werk wordt doorgegeven aan de volgende
generatie. Doen we dat echt? Hoe staan wij tegenover God, die Zijn relatie met
ons nooit beëindigt, ook al leven wij vaak alsof Hij niet bestond?
“Wees
niet bang om je tijd aan Christus te geven,” zei de heilige paus Johannes
Paulus II, toen hij over de toekomst van de Kerk in Polen sprak. Hij stelde hen
de eerste christenen als voorbeeld die alles met moed en overtuiging gedaan
hebben. Zolang we gericht zijn op het geluk van anderen ter wille van God, en
niet op dat van onszelf, zullen we met Gods hulp slagen in alles wat we doen en
ondernemen. Zo zullen wij ook verder gaan om van ons geloof te getuigen.
We
zullen altijd bereid zijn om onze relatie met God en onze naasten op te bouwen.
Er wordt van ons nog meer verwacht dat we aan de relatiecultuur in ons
dagelijks leven werken. Dat kan door Jezus, de Goede Herder, na te volgen, die
elk van Zijn schapen kent, zoekt, leidt, geneest, voedt en beschermt. Die
pastorale zorg is het belangrijkste kenmerk van de Kerk van vandaag.
We
zullen bereid zijn om onze verslaving aan sociale media en eigen bezigheden te
leren loslaten en om opnieuw naar God te luisteren, naar elkaar te luisteren en
in het bijzonder om aandacht te schenken aan kinderen. We zullen binding en
genegenheid voor het hemelse ontwikkelen bij de kinderen door van ons geloof te
getuigen en verhalen van de Bijbel voor te lezen. Zo zullen we hen leren om God
lief te hebben. We zullen ook de tijd nemen om samen met hen aan de erediensten
deel te nemen, te bidden, na te denken en heiligenlevens te lezen en samen de
weg van Jezus te gaan.
Wij
christenen moeten in woord en daad ‘samen de weg van Jezus’ blijven gaan, naar
een nieuwe vorm van kerk zijn, doch trouw aan het Evangelie. Laten we daarom
het woord van God in ons hart bewaren en laten we bewerkers van Gods liefde
zijn in deze moderne wereld.
Pater
Abraham
